Knjigovodstvo predstavlja oblik privredne evidencije o stanju i kretanju imovine, kapitala, obaveza , prihoda, rashoda i finansijskog rezultata preduzeća u skladu sa zakonom o racunovodstvu, racunovodstvenim standardima i aktima preduzeća. Knjigovodstvo evidentira samo poslovne dogadjaje koji se mogu iskazati vrednosno.
Tragovi knjigovodstvene evidencije otkriveni su već kod antičkih naroda. U kasnom srednjom vijeku dolazi do procvata italijanskih gradova i naglog razvoja trgovine. To je uslovilo i razvoj knjigovodstvene evidencije.
Najstarija sačuvana poslovna knjiga, u stvari, samo dva njena lista, potiču iz 1211. godine. Sačuvane knjige iz XIV vijeka pokazuju postepen prelaz od prostog ka dvojnom knjigovodstvu. Najstarija sačuvana knjiga koja je vođena po metodu dvojnog knjigovodatva potiče iz 1340. godine. Prve knjige koje su napisane o dvojnom knjigovodstvu su iz XV vijeka: Knjiga “O trgovini i savremenom trgovcu” od Dubrovčanina Benka Kotrulića, napisana 1458. godine u Napulju, a štampana tek 1573. godine u Veneciji i knjiga Mlečanina Luke Pačolia “Summa et Artihemetica, Geometria, Proportioni et Proportionalita”, štampana, takođe u Veneciji 1494. godine. Kao što se vidi iz samih naslova knjige, to nisu bili radovi posvećeni isključivo knjigovodstvu, ali je svaka od njih imala poglavlje o knjigovodstvu.
U XVI, XVII i XVIII razdvaja se industrijsko knjigovodstvo od trgovačkog. Ono se s razvojem industrije, naročito u XIX vijeku, sve više usavršava. Stvaranje većih preduzeća (krajem XIX i početkom XX vijeka), koja pored “centrale” imaju i filijale, uslovilo je uvođenje jednoobraznog knjigovodstva, to jest takve knjigovodstvene evidencije koja će i u centrali i u filijalama istovrsne poslovne promjene obuhvatiti uvijek na istim računima (kontima).